Zo’n dag

Je kent het wel zo’n dag, een dag waarop alles anders gaat en je er niets aan kunt doen om het te veranderen. Het begon vanmorgen al bij het opstaan, mijn wekker speelde niet mijn fijne ‘wakker worden’ liedje, maar ging af met een ouderwets gerinkel waarbij je zo schrikt dat je meteen klaarwakker bent met een bonzend hart in je borst. Zo’n dag waarbij de kinderen besloten hebben dat wat ze aan willen trekken, toch niet de juiste combinatie heeft. Waardoor mijn vijfjarige tweeling boos de inhoud van hun kledingkast dwars door de slaapkamer gooit. Als dat niet genoeg is beginnen die twee ook nog even fijn ruzie met elkaar te maken omdat ze bij elkaar in de weg staan. Waardoor ik afgeleid de wasmachine aanzet en de fijne was ineens toch een hete was blijkt te zijn, oeps. ‘Mama, jij moet mij helpen mijn andere legging aan te doen’, klinkt het uit de slaapkamer.
‘Mama, ik wil deze sokken niet meer, ze zijn stom want ze zitten niet lekker’. Mijn zoontje houdt zijn sokken omhoog, binnenstebuiten. Ik denk, adem in, adem uit. Het duurt even en dan zijn de kinderen aangekleed, nu ik nog.
Beneden tref ik een chaos aan omdat mijn zoontje het dak van zijn tractor niet kan vinden. En dus dáárom alle Legobakjes, laatjes en Playmobil verzameling omgekieperd en verspreid op de grond liggen. Dan ook nog beledigend vraagt of ik zijn dakje heb, zucht. ‘Nee schat, ik heb het niet gezien, zal ik je even helpen zoeken?’  Ik vind het dakje op zijn speeltafeltje. ‘Oh, maar daar had ik nog niet gekeken’, zegt zoonlief.
Na zes keer vragen of mevrouw en meneer aan tafel komen om te ontbijten, nemen de twee draken plaats. Mevrouw concludeert dat ze de verkeerde lepels hebben. ‘Ik wil geen olifant op mijn lepel in de ochtend, maar een giraffe, zegt ze gedecideerd’. Ondertussen spuwen mijn dochters ogen vuur. ‘Dan pak je een andere lepel’, zeg ik. Adem in, adem uit.
Eindelijk rust denk ik als ik achter mijn bakje yoghurt zit. Maar nee, de dame en heer hebben dorst. De een wil warme chocolademelk en de andere wil water. Of nee thee, nee toch chocolademelk wel koud. Adem in, adem uit, denk ik bij mezelf. Inmiddels heb ik wel geleerd niet te vragen wat ze op hun brood willen. Die lunchbakjes maak ik helemaal met eigen invulling, zonder gedoe. ‘Bah dit is vies’, klinkt het uit mijn dochters mond. ‘Ik wil geen koude chocolademelk, maar warme!’
Poging drie om een hap van mijn yoghurt te nemen, ‘mama, je bent de vitamines vergeten’, zegt mijn dochter. En weer sta ik op, want ja ik was ze vergeten. Adem in, adem uit.
Ik zit weer pak mijn lepel en wil net een hap nemen, ‘mama, ik hoef niet meer, wil je me voeren?’ Mijn zoontje kijkt me met grote Bambi ogen aan. Ik haal diep adem en zucht, ’probeer eerst zelf hapjes te maken’, zeg ik.  Hij schuift al hoofdschuddend zijn bakje met pap weg en zegt,’ nee! Dan wil ik het niet meer. Jij moet het doen!’ Ondertussen is dochterlief aan het drummen op de tafel en begint er in mijn hoofd een zoemtoon te klinken.
Alle pap schaaltjes zijn leeg en ik ruim de vaatwasser in. Ondertussen bereid ik de kinderen voor om zich klaar te maken voor school. Wanneer ik hun tassen inpak, klinkt er een kabaal uit de gang. ‘Deze schoenen, ik wil ze niet meer!’ mijn dochter briest de woorden uit haar mond. ‘Ik doe mijn laarzen aan’, klinkt het resoluut. Ik vind het prima, als ze, maar iets aan haar voeten heeft. Ik blijf rustig en reik haar, haar laarzen aan. Ondertussen vertel ik haar dat ze dat niet met geschreeuw kenbaar hoeft te maken. Ze schopt haar laarzen uit en vraagt of ik haar wil helpen met haar andere schoenen aan te doen. Daarna help ik mijn zoontje in zijn schoenen en reik hem zijn jas aan. ‘Wil je me helpen?’ vraagt hij. ‘Probeer het eerst zelf en als het niet lukt help ik je’, zeg ik zo rustig mogelijk. Maar dit is voer voor een uitbarsting en meneer richt zich ten grondde. Ondertussen is mijn dochter aan het foeteren op de jas die ze aan heeft en de schoenen die niet matchen met haar legging. Vandaag is er weinig goed, bedenk ik me.
We staan buiten om op de fiets te springen, als mijn zoontje zegt dat hij moet poepen. Ik adem diep in en adem uit in een lange zucht.
Eindelijk kunnen we dan weg, maar dochterlief heeft een rotdag, heeft een rotmoeder, een rotfiets (net nieuw) en alles is rot. ‘En trouwens mama, jij geeft mij te weinig knuffels’.
Adem in, adem uit. Er rijden werkbusjes door de straat en tegemoetkomende auto’s rijden harder dan gewenst. Ik houd zoonlief voor dat hij op de stoep moet fietsen en heb mijn dochter naast me. ‘Ik ga de straat op, gilt mijn zoontje’. En nog voordat ik het door heb schiet hij de straat op, snijdt ons en neemt de bocht te ruim. Hij scheert langs een tegemoetkomende auto, welke meteen stil staat. Zucht, dat ging net goed. Dochterlief schrikt van het gebeuren, remt en staat praktisch stil waardoor ik doorschiet. De bestuurder van het werkbusje achter ons remt en zit zo ongeveer met zijn tanden in zijn stuur.
Inmiddels is het precies half negen en wij zijn nog niet op school. De schrik zit er bij mij in, maar de kinderen zien er geen kwaad in. Een preek geven heeft nu geen zin bedenk ik me, vanmiddag maar eens de verkeersregels opfrissen.
Als we bij school aankomen zeg ik tegen de kinderen dat ze hun fiets neer moeten zetten en dat ik ze later wel op slot zet. Mijn dochter denkt daar anders over en begint een scène te schoppen. Ik blijf rustig, adem in en adem uit. ‘Kom lieverd, de meester wacht op je’, zeg ik. Ik pak haar arm en neem haar mee. Dochterlief brult dat ik haar expres pijn doe en dat ik niet lief ben. Bij de ingang van de school geef ik haar een kus en een knuffel. Mijn zoon geeft mij een kus en rent naar de kapstok. Als ik op de fiets zit, bonkt mijn hoofd. Zo meteen eerst maar een kop koffie, denk ik. Eenmaal thuis ligt er een uitgekotste muis op de deurmat, ik zucht en ruim het op.
Even mijn kauwgom in de prullenbak uitspugen, mis! Het ligt er naast, arg. Ik zucht diep. Nu eerst het koffiezetapparaat aanzetten. Net als ik koffie wil zetten ‘zegt’ het apparaat, ‘ledig koffiedik bakje’. De tranen staan in mijn ogen, ik slik ze weg. Maar als het apparaat aangeeft dat het waterreservoir gevuld moet worden, barst bij mij de bom. Kwart voor negen en ik heb er al een dag opzitten. Je weet wel, zo’n dag!